Bolivia

De mid-term examens waren (naar alle verwachtingen) succesvol afgerond en dus was het op 12 oktober de hoogste tijd om een ‘welverdiende’ vakantie te nemen. Deze dag stond tevens ook in mijn agenda als de dag dat ik alweer drie maanden van huis ben, time flies when you’re having fun. Met een tas vol boeken, een IPod vol muziek en twee Franse vriendinnen stapte ik voor 30 uur de bus om buurland Bolivia te bezoeken. Met af en toe een filmpje in de bus en een babbel maken met wat andere reizigers moesten we onszelf vermaken op weg naar de Boliviaanse hoofdstad, La Paz.
Eenmaal bij de grensovergang aangekomen werden we nog maar eens geconfronteerd met het racisme in Latijns-Amerika (zoals gewoonlijk werkte dit niet in ons nadeel). Omdat de halve Peruaanse bevolking was uitgetrokken naar het buurland voor de voetbalwedstrijd Bolivia – Peru (1-1) stond er een rij met honderden mensen die tussen de 5 en 6 uur wachtten om de grens te kunnen passeren. Met onze heldere blauwe ogen en prachtige blonde haren was het natuurlijk geen enkel probleem om zonder pardon de wachtende menigte te passeren.
Bolivia is het armste land van Latijns-Amerika, mede doordat het in de jaar 1880 het volledige kustgebied is kwijtgeraakt aan Peru en Chili. De armoede is vooral terug te zien in de vele dakloze mensen en honden en het overtollige afval op straat. In La Paz (prachtige aankomst waarbij je de stad in het dal zit liggen) hadden we drie uurtjes de tijd om wat bij te komen om vervolgens meteen de volgende bus van 13 uur te pakken naar het koloniale stadje Sucre. Eenmaal aangekomen waren de omstandigheden met 25 graden prima. Gedurende twee dagen hebben we het stadje bezocht (musea, kerken etc.), de verjaardag van Laetitia in een bar gevierd en genoten van de bijna Italiaanse sferen in Bolivia.
Vervolgens kwamen we op zondag na een slechts drie uur durende busreis aan in Potosí, onder Spaans bewind in de 18e eeuw de rijkste stad van Latijns-Amerika vanwege de bloei in de zilvermijnen. Met de armoede die er vandaag de dag heerst (er wordt tegenwoordig meer verdient aan de mensen die de mijnen bezoeken dan aan de verkoop van zilver) is de term ‘vergane glorie’ een behoorlijk understatement. Ook hier werden de musea en kerken in rap tempo afgewerkt om de volgende dag de zilvermijnen dan eens met eigen ogen te gaan bekijken. Een onvergetelijk belevenis die haast met geen woorden te beschrijven is. Om toch maar een poging te waren een aantal dingen die we gezien hebben: flessen alcohol van 96%, kinderen vanaf 12 jaar aan het werk, mensen die voor 300 euro per maand letterlijk de longen uit hun lijf werken etc. Kort samengevat zijn de omstandigheden ronduit erbarmelijk en de vooruitzichten voor de arbeiders zeer deprimerend.
Op dinsdag begonnen we na een zes uur durende rit naar Uyuni een driedaagse tour over de grootste zoutvlakten ter wereld. Met een gids, een Mexicaans koppel, een net afgestudeerde Belg en de twee Franse meiden in een 4x4 weg van de geciviliseerde wereld. In drie dagen hebben we wat uurtjes in de jeep doorgebracht maar dat was het meer dan waard. Met uitgestrekte zoutvlakten, cactuseilanden, vulkanische stenen, kleurrijke laguna’s, rokende geisers, kolkende vulkanen, natuurlijke warmwater baden (hot springs) en droog komen te liggen koraalriffen kan ik wel concluderen dat we van de natuur hebben genoten. Omdat we ook de nachten nog doorbrachten in huisjes van zout, aten op stoelen van zout van zouten tafels was de tour helemaal compleet. Het menu was overigens niet zout, we aten namelijk het vlees van een lama met een pittig sausje.
Eenmaal terug in de hoofdstad, La Paz, na een 12 uur durende busreis, werd de ochtend meteen goed begonnen met een afdaling van 64 kilometer over ‘World’s Most Dangerous Road’. Hier vielen jaarlijks gemiddeld 26 bussen het ravijn in waarbij, in bijna alle gevallen, alle inzittenden om het leven kwamen totdat enkele jaren geleden de weg voor auto’s werd gesloten. Daarom volbrachten wij, in een groep met ongeveer 20 toeristen en een gids, de afdaling per fiets. Met snelheiden tot wel 70 km/h (als we onze gids moeten geloven) gierde de adrenaline vanzelfsprekend door mijn lijf, wat een kick. De laatste dag in La Paz hebben we het presidentieel paleis, de kathedraal, wat kerken en twee musea bezocht en de middag afgesloten met shoppen, je bent uiteindelijk toch met twee vrouwen op pad in een van de goedkoopste landen op aarde.
De laatste dag hebben we in Copacabana, een sprookjesachtig dorp aan het meer (Lake Titicaca) tussen Peru en Bolivia, doorgebracht. Met een aangenaam zonnetje aan dek van een plezierjachtje werden we naar Isla del Sol en Isla de la Luna gebracht. Op deze twee eilanden zijn de indrukwekkende overblijfselen van het Inca-imperium te bewonderen. In dit uiterst aangename vissersdorpje werd en trip van 12 prachtige dagen afgesloten onder het genot van een locaal visgerecht waarna ’s avonds de ellenlange busreis richting Lima werd ingezet.
Bolivia is een verschrikkelijk arm land (daardoor wel erg goedkoop en aantrekkelijk voor reizigers) waar alles tegen lijkt te zitten. Desalniettemin, één ding heeft het land zeker: een prachtige en erg diverse natuur. Ik heb erg genoten van het land, de trip en de mensen. De komende week staat echter weer in het teken van studeren. Maar niet getreurd want over zes nachtjes slapen landen papa en mama in Lima, ik kan niet wachten!