Chile

Na de examens in de eerste week van december was het afscheid nemen geblazen in (en ook een beetje van) Lima met de laatste van vele mooie feestjes. Het exchange semester zit er dan ook officieel op (alle vakken gehaald) en ik kan concluderen dat ik er veel mooie ervaringen en echte vrienden aan heb over gehouden. De laatste avond werd daar nog een extra ervaring aan toegevoegd met een bezoekje aan de voetbalwedstrijd tussen de twee rivaliserende voetbalclubs: Universitario (la U) en Alianza Lima. Tussen de fanatieke aanhang van dit laatstgenoemde team werd genoten van ‘el clasico’. De sfeer op de tribunes was uitmuntend maar het spelniveau op het veld lag erg laag. De wedstrijd eindigde dan ook in 0-0.
Op zaterdag werd de weg naar Tacna, het meest zuidelijke stadje aan de grens met Chili, ingezet. De volgende ochtend was daar, zoals iedere zondag, een militaire parade te bewonderen. Na het ontbijt op een lokaal marktje heb ik de bus gepakt om de grens over te steken naar Arica. Hier begon het vakantiegevoel pas echt naar boven te komen, mede mogelijk gemaakt door een lekker zonnetje en het strand. Na een paar uurtjes zonnen en bijkomen van een lange reis werd tegen de avond het stadje een beetje verkend alwaar ik ook Maxime heb ontmoet. Deze Franse vriend uit Lima zou mij de eerste anderhalve week van mijn reis vergezellen.
Deze reis werd vervolgd in Putre, een leeg dorpje van 2000 inwoners waar je nog niet dood gevonden zou willen worden. Desalniettemin is dit dorpje de perfecte stop (voor ligging en acclimatisatie) om het Nationaal Park Lauca te bezoeken. Dit immense park bestaat uit een prachtig berglandschap (tot op 4500 meter hoogte) met verschillende meren, vulkanen, hotsprings, flamingo’s, lama’s, alpaca’s, vicuña’s etc. Gedurende een rondrit per busje, 5 personen plus een gids, en een drie uur durende wandeling hebben we een nieuwe reisgenoot leren kennen: de Zwitserse Fabian. De andere twee passagiers vormden een Canadees koppel, beiden tussen de 75 en 80 jaren oud: Respect! Na terugkomst in Putre in de avond was er natuurlijk geen bus meer om dit gat te verlaten dus ben ik al liftend met Maxime en Fabian in Arica aangekomen om aldaar meteen de bus naar de volgende bestemming te pakken: Iquique.
Nog dezelfde avond werd in Iquique aangedaan in een lokaal barretje waar we kennis hebben gemaakt met het barpersoneel. Zij wisten ons vervolgens binnen te loodsen in een typische bar aan het strand en vervolgens in een gesloten afterparty met hun vrienden. Overdag heb ik met Maxime de plaatselijke haven, de witte stranden en de binnenstad leren kennen. Een prachtige tijd met twee mooie nachten in een zeer aangename stad aan de kust met een temperatuur van ongeveer 25 graden waar verse vis (voornamelijk zeevruchten) aan de orde van de dag zijn.
Antofagasta is een industriële stad die door veel backpackers wordt overgeslagen en bekend staat als lelijk en chaotisch. Echter, omdat we bij twee inwoners konden blijven slapen in hun appartement, hebben we ook hier gedurende drie dagen erg genoten. Met Rodrigo en Nicolas hebben we qua stranden, restaurants, barretjes en discoteken het beste van de stad gezien. De flessen Chileense rode wijn met goede stukken vlees illustreren de avonden met onze openhartige vrienden. Cultureel gezien is Antofagasta zeker geen hoogvlieger maar ook hier is een mooie tijd te beleven, al hebben wij die voor een groot deel aan deze boys te danken.
De volgende locatie, San Pedro de Atacama, is volledig anders. In dit kleine dorpje zijn vele malen meer toeristen dan inwoners. Opvallend zijn ook de Chilenen die in grote getale hun eigen land ontdekken. Een vrij mentaliteit die in het conservatieve Peru volledig ondenkbaar is. Ondanks de overvloed aan toeristen weet San Pedro toch een typisch cultuurtje te houden met vele leuke restaurantjes en barretjes. Hier hebben Maxime en ik ons met Joris herenigd, om de reis gezamenlijk voort te zetten. De eerste dag hebben we 50 kilometer gemountainbiked door de droogste woestijn op aarde met een prachtige zonsondergang in de Valle de la Luna. Vervolgens een volledige dag in een 4x4 door de woestijn crossen langs verschillende lagunes en enorm droge rotslandschappen. De laatste avond, werd zoals de twee voorgaande, afgesloten in wat we inmiddels kunnen beschouwen als onze stamkroeg. De laatste ochtend stond nog een laatste ervaring op het programma: als een echte cowboy ter paard door de canyon galopperen (lees: stapvoets). Gedurende drie uur lang voelden we ons de ongewapende hoofdrolspeler van een slechte western film. Het ging niet hard maar ook die ervaring hebben we binnen. Na de lunch werd definitief afscheid genomen van Maxime die terug naar Lima vertrok en konden Joris en ik ons opmaken voor weer een lange busrit (16 uur) naar La Serena.
De eerste dag daar werd niet in de stad doorgebracht maar in de Valle de Elqui, een vruchtbare vallei waar Chileense rode wijn en Pisco vandaan komt. Omdat de Chileense prijzen van een ander kaliber zijn dan die in Peru of Bolivia hebben we besloten hier te gaan kamperen om de kosten wat te drukken. Vervolgens hebben we per fiets (ja wat zijn we toch Nederlands) vier verschillende dorpjes bezocht die niet allen bekend staan om hun drank. De lucht is hier het best beschikbaar op onze aarde om sterren te kunnen kijken en dus zijn hier astronomische centra gevestigd met de meest dure apparatuur. Een ander aspect in deze dorpjes is de spiritualiteit waarin de mensen geloven. Tussen alle wijngaarden worden wekelijks rituelen gehouden. ‘De dag vooradat de wereld zou vergaan waren er dan ook verschillende ceremonies met onder andere meditatie en vervolgens livemuziek. Wij hebben de 21e december, en daarmee het einde der dagen, ingeluid met een enorm kampvuur, een barbecue en wat flessen drank op de camping met een andere Nederlander, een Duitse en een Pool voordat we in ons tentje uiteindelijk in slaap vielen. Toen de volgende ochtend bleek dat de wereld nog wel bestond besloten we de bus terug naar La Serena te nemen om daar een dagje rond te kijken.
Deze stad bleek voornamelijk uit koloniale gebouwen en een prachtige reeks stranden te bestaan. Ook hebben we in het centrum een klein museum bezocht over de oud communistisch president Allende en een lokaal marktje waar de magen gevuld werden met verse vis.
In de nacht opnieuw in de bus, op naar de hoofdstad: Santiago de Chile. Hier verbleven we voor slechts 7.000 peso’s (klinkt veel maar is iets meer dan een tientje) in een prachtige herenpand dat omgetoverd was tot jongerenhostel. ’s Ochtends hebben we met deze gasten een gratis rondleiding door de stad gehad gedurende drie uur en vervolgens op eigen houtje deze weg vervolgd. Hierbij bezochten we natuurlijk het oude centrum, mooier dan welke hoofdstad in Latijns-Amerika tot nu toe, een van de drie huizen van poëet Pablo Neruda, een verslaafde aan architectuur en het verzamelen van kunst van over de hele wereld. Gedurende de avonduren hebben we daar de partywijk Bellavista op zijn grondvesten doen schudden met een geweldige avond in zowel typische barretjes (met lokaal drankje terremoto: aardbeving) en in hippe discoteken. Na de volgende ochtend wakker zijn geworden met een frisse duik in ons zwembad hebben we het meest indrukwekkende museum tot nu toe gedurende mijn volledige exchange bezocht: Derechos Humanos. Een enorme verzameling van alles wat te maken heeft met de dictatuur van Pinochet gedurende de jaren ‘70 en ’80 in Chili.
De 24e december staat natuurlijk standaard in ieders agenda genoteerd als kerstdag maar bij mij stond deze datum in mijn fictieve agenda dubbel onderstreept: ’s ochtends konden we Pieter op gaan halen van het vliegveld. Na elkaar bijna een half jaar niet gezien te hebben werden we dan eindelijk herenigd en pakten we met z’n drieën de bus naar Viña del Mar om aan de kust kerst te vieren. In ons jongerenhostel werd een goed driegangen kerstdiner georganiseerd voor ons en ongeveer 25 andere jongeren. Ook deze nacht werd in stijl afgesloten met een goede fles wijn en veel gezelligheid in het hostel. Waar we in Viña de standen en de chique boulevard hebben bezocht is buurstadje Valparaiso met veel historie en een belangrijke haven het ruwe kloppende hart van de regio. Ook staat de stad bekend om de vele graffiti werken door de straten en de exposities en galerijtjes van moderne kunst. Een prachtige tijd, maar aan alles komt een eind. Na meer dan drie weken in Chili te hebben gereis hebben we eergisteren de bus naar Mendoza, Argentinië, gepakt om daar de reis te vervolgen. I’ll keep you posted.