Brasil

Aan alles komt een eind, zo ook aan zes maanden in Latijns-Amerika. Op het moment van schrijven zit ik op het vliegveld van Frankfurt, Duitsland. Ik werd na een elf uur durende vlucht vanuit Rio de Janeiro ‘warm’ ontvangen door een dik pak sneeuw, onmenselijke temperaturen en natuurlijk de lucht van de lokale worst. Over anderhalf uur vertrekt mijn laatste vlucht naar Amsterdam alwaar ik met mijn ouders verenigd zal worden.
De laatste update die ik jullie schreef kwam met een enigszins sarcastische ondertoon vanuit Montevideo, Uruguay een kleine twee weken geleden. Ondanks dat de stad een beetje tegen viel en enkele andere zaken ook iets anders liepen dan gepland hebben we ook daar natuurlijk gewoon genoten. Vanwege de overvolle bussen naar de standen van Florianopolis (Brazilië) waren we genoodzaakt het vliegtuig te pakken naar de enige bestemming die we perse wilden zien voor we in Rio zouden aankomen: de watervallen van Iguazú. Dit enorme park ligt op het drielandenpunt tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay, midden in het subtropisch regenwoud van de amazone. De temperaturen kunnen dan ook oplopen richting de 40 graden en dit in combinatie met de neerslag zorgt ervoor dat de watervallen omringt worden door een prachtig groen landschap. De eerste dag hebben we de Argentijnse kant van het park bezocht en de volgende kant gingen we met de bus richting Brazilië om ook daar te kijken hoe miljoenen liters water meters naar beneden vallen. Over deze evaring kan ik weinig zinnigs zeggen: water, water, heel veel water. Misschien dat de foto’s jullie een iets beter beeld geven maar ook deze doen tekort aan deze bijzondere plaats.
Vanuit de wilde natuur van de watervallen vertrokken we naar São Paulo, een stad die qua oppervlakte vergelijkbaar is met Nederland en 21 miljoen inwoners telt. Zoals mijn reisgids het zo prachtig omschrijft: “There is no denying it, São Paulo is a monster”. Het financieel hart van Brazilië is volledig volgebouwd met enorme gebouwen. Voor cultuur en discotheken is af en toe nog een plekje vrijgemaakt in deze overvolle stad maar een lege locatie of een parkje zul je er niet snel tegenkomen. Gelukkig werden we hier gedurende twee dagen rondgereden door een Braziliaanse vriendin van Ruben en haar vriendje zodat we alsnog een mooie tijd hebben gehad. De laatste avond werd met haar vrienden in een hippe discotheek doorgebracht totdat de laatste bus ons om 7.30 uur ’s ochtends naar onze laatste bestemming zou brengen: Rio de Janeiro. Waar een spoedige terugkeer naar São Paulo me erg onwaarschijnlijk lijkt, is Rio een van de weinige plaatsen waar ik mezelf nog wel eens terecht zie komen voor langere tijd.
Na het checken van het Nederlandse nieuws bleek dat Ajax ook in Rio op bezoek was om zich voor te bereiden op de tweede helft van het Nederlandse voetbalseizoen. Geheel tegen mijn principes hebben we de oefenwedstrijd tussen het Braziliaanse Vasco da Gama en Ajax bezocht. Na het 1-0 verlies voor de Amsterdammers weet ik in ieder geval dat we met Feyenoord zondag in de Klassieker weinig te vrezen hebben. Dat voetbal leeft in Rio moge duidelijk zijn. Voor een vriendschappelijk wedstrijdje tegen een nietszeggende tegenstander uit Amsterdam zat het stadion afgeladen vol en waren de supporters uitzinnig. Het WK voetbal over anderhalf jaar (en de Olympische Spelen van 2016) zal hier dan ook volledig op zijn plaats zijn: Rio is voetbal. Echter, qua infrastructuur, bouw van stadions en andere randvoorwaarden moet er nog heel wat gebeuren om dit toernooi succesvol te laten verlopen: we zullen zien.
Tijdens de wedstrijd zijn we in contact gekomen met William, een Braziliaanse jongen die voor zijn werk als model vaker in Nederland is was geweest. Met hem en een andere Nederlandse jongen uit het hostel hebben we vier dagen de stad rond gereden: naar de Corcovada (dat enorme jezusbeeld), langs de stranden van Copacabana (en het opkomende Ipanema), naar de samba barretjes en richting de favela’s, de beruchte sloppenwijken van Rio. Serieus, deze stad is fantastisch! Rio ademt sport, stranden en samba. De laatste ochtend begonnen we dan ook zoals de drie voorgaande, met een frisse duik in de oceaan en een bezoekje aan de stranden. Ook culinair gezien is Rio compleet met gerechten van over de hele wereld (gegeten: sushi, risotto en couscous). Al met al ben ik heel blij deze lange reis af te hebben gesloten om de beste locatie van allemaal. Zoals gezegd komt aan alles helaas een eind en heb ik de stringbikini’s van de Braziliaanse stranden (35 graden) verlaten voor de Duitse sneeuw (-10 graden) maar ik heb een prachtige tijd gehad. Ik heb vloeiend Spaans geleerd (niet foutloos natuurlijk), ik heb veel gereisd en gezien, fantastische mensen leren kennen en me een half jaar overgegeven aan de prachtige latino cultuur van Zuid-Amerika: in een woord “fantastisch”.
Om deze laatste post om mijn blog af te sluiten wil ik toch jullie heel cliché allemaal bedanken voor het lezen van mijn blog en het achterlaten van jullie leuke reacties. Het doet goed om te zien dat mijn pagina bijna 3.000 keer bekeken is en jullie berichten vanuit Nederland hebben me altijd doen lachen.
Tot snel.