Houton, we don't have any problems!

Na twee weken feesten, borrelen en afscheid nemen was het gister dan eindelijk zo ver: off to Peru! 4.00 uur opstaan en met koffer en backpack en voor een vermogen aan vaccinaties in mijn lijf (inmiddels misschien niet meer) naar Schiphol. Om daar uiteindelijk ook afscheid nemen van m'n ouders is toch niet echt gemakkelijk maar ik ben ze erg dankbaar dat ik deze unieke kans op levenservaring kan aanpakken.
De reis is lang, behoorlijk lang, maar verloopt tot nu toe vlekkeloos. Op het moment van schrijven zit ik mijn laatste uurtjes uit in het vliegtuig naar Lima. Straks staat er een Peruaan, Lucio, op me te wachten op het vliegveld om me naar het centrum van de stad te brengen, daar staat het studentenhuis dat de komende 5 maanden als mijn thuisbasis zal fungeren. Over de mensen daar en mijn eerste indrukken van de stad volgt snel meer. Het is inmiddes 22.00 uur, Peruaanse tijd, en namelijk al pikdonder buiten.
De vlucht naar Houston verliep voorspoedig: slechte Amerikaanse films gekeken, aardig gegeten en een groot deel van de 10.30 uur vlucht met twee 16 jarige meisjes (VWO4) uit Westerbork, inderdaad van het concentratiekamp, gesproken. Marloes en Romy waren onderweg naar familie in Oklahoma. Over mijn 3 uur op Amerikaanse bodem kan ik eigenlijk maar een ding zeggen: het klopt, alle vooroodelen. Grote vlaggen (USA & Texas) pronken in de aankomsthallen, de mensen praten met een accent dat je ook hoort een de slechtste Western movies, teveel mensen zijn extreem dik en de controle op het vliegveld is streng, bijna lachwekkend.
Nog vol van de vooroordelen stapte ik het toestel naar Lima (vlucht van nog eens 6.40 uur) in opzoek naar stoel 28D. Jahoor daar zaten ze, stoelen E en F, een dikke halfdonkere moeder en een stereotype Amerikaans meisje, dat 13 bleek te zijn. Aarzelend schoof ik aan, todat de moeder ineens riep: 'Hey you big boy, how are you'? Ze bleek Peruaans van origine, geemigreerd naar de VS, en nu klaar om haar dochter te laten zien waar zij is opgegroeid. Inmiddels ben ik op de hoogte van alle mooie plekjes in Lima en heb ik een telefoonnummer van haar familie in Lima dat ik altijd mag bellen, in case of emergency maar ook voor een borrel in de stad. Ze was extreem aardig en wees me op de gevaren die Lima, vooral 's nachts, kent: Weg met de vooroordelen!
Nog een paar uurtjes en dan hoop in na een uur of 30 reizen eens heel goed te gaan slapen! Voor ik mijn tablet in m'n tas stop voor de landing wil ik nog een misverstand de wereld uit helpen: Lima ligt niet op grote hoogte! Het exacte aantal meters boven de waterspiegel moet ik je verschuldigd blijven maar ik dacht ongeveer 50 meter. De co-piloot zegt dat we gaan landen, het hier zeven uur vroeger is dan in Amsterdam (22.30 i.p.v. 5.30 uur) en dat de temperatuur nog 19 graden celcius is. Niet slecht voor een winteravond me dunkt.
Weltrusten